Rozdział VI ,,Fioletowe tulipany''

Rozdział VI

,,Fioletowe tulipany’’

               Kiedy Bill odsunął się od czarnowłosego warkoczyka, dopiero teraz spojrzeli sobie w oczy. Obydwoje chcieli tego pocałunku, ale bali się go, jak nie wiadomo, czego? Bill odsunął się od mężczyzny na bezpieczną odległość i dopiero z takiej odległości, mógł patrzeć w stronę Toma. Bardzo szanował Mistrza, a to, co zrobił było okropne, w końcu ten pocałunek był przeznaczony, tylko dla diabłów.

                        - Co ty zrobiłeś? – spytał zdziwiony i lekko speszony mistrz. Marzył, żeby coś takiego się stało, ale nie chciał tego zapoczątkować. Bill się odważył, a teraz on chciał go za to ukarać, na krzyczeć na niego? Nie, to nie jest dobry cel, nawet nie chciał specjalnie tego zrobić. Mieszał się, a to nie był dobry znak.

                           - Pocałowałem ciebie, a co? Jest to w twoim świecie zabronione – poza Billa mówiła wszystko. Założone ręce na klatce piersiowej i lekko wystawiona noga do przodu. Całe jego ciało mówiło, że ma zupełnie gdzieś, co myśli o tym pocałunku.

                             - Bill, nie wolno, nie można – warkoczyk był zdenerwowany, zagryzał nerwowo wargę i przyglądał się, jego cichej miłości, która z wielkim uporem chciała go przekonać do dalszej gry, w tą niebezpieczną zabawę, którą właśnie rozpoczęli.

                               - Nie wolno? Na świecie wiele rzeczy nie wolno, powiedz ten twój wielki, zabrania ci kochać? – popchnął chłopaka na ścianę, która znajdowała się, za mistrzem. Zimno kamienia dotknęło rozgrzanej skóry mężczyzny.

                                 - Wolno, ale to grzech, a tego trzeba się wystrzegać – zażarcie bronił swojej wiary i nauk, przez pana dalej.

                                  - Od grzechu nie uciekniesz rozumiesz?

        Tom nie miał siły przekonywać czarnowłosego, po prostu zamilkł i spojrzał na podłogę, która nagle stała się ciekawsza, od wzroku czarnowłosego. Tych pięknych, ciemnych oczów, które były dla Toma jak brama do raju, w której widział uspokojenie, jakiego nie potrafił często otrzymać.

                                    - Można Bill, i ci w tym pomogę – szepnął cicho, ale wyraźnie, że mimo odległości dzielącej dwa ciała, czarnowłosy mógł usłyszeć, co nadawca do niego rzekł.

                                     - Nie potrzebuje twojej pomocy T . . .

Nie dokończył, ponieważ po pokoju rozeszło się pukanie do dębowych drzwi. Kaulitz podszedł do drzwi i je otworzył na oścież. Ciężkie drzwi oderwały się od futryny i przeleciały o 180* i uderzyły o kremową ścianę. Na korytarzu stała zdziwiona Alissa. Ona blondynka, on ciemno włosy, ona niebieskie oczy, on ciemne, ona biel, on czerń, ona grzeczna, on już nie.

                                       - Jest Tom? – spytała speszonym głosem.

                                        - Bill? – do warkoczyka dopiero dotarło, co się dzieje.

Czarnowłosy chwycił drzwi i szybko zamknął za sobą, staną przed dziewczyną, na wąskim korytarzu. Ściany były pokryte pstrokatą tapetą, natomiast na ziemi położono zielonkawą wykładzinę. Mimo tego, że to drogi i często odwiedzany hotel, dzisiaj akurat nikt nie proszony, nie przechadzał się bez celu po korytarzu.

                                          - Czego chcesz? – spytał nieprzyjemnym głosem, a swoje drobne ciało oparł o drzwi od pokoju.

                                            - Ja – zająknęła się, a w tym czasie mistrz odzyskał czucie w nogach i rękach. Podbiegł do drzwi i zaczął w nie walić pięściami. Chciał je otworzyć i chwytał za złotą klamkę popychając rzecz do przodu, ale nie ustępowała.

                                              - Tom chyba, chce wyjść. Mów szybko o co chodzi? – założył ręce na piersi.

                                              - Chce pogadać z Tomem, a nie z tobą – opowiedziała na jednym wdechu.

                                               - No trudno, mów, Tom . .  . – został pchnięty do przodu i wpadł na dziewczynę przewracając ją, Thomas wybiegł z apartamentu i spojrzał na dwójkę osób leżącej na wykładzinie. Jak dzień i noc, słońce i księżyc, róże i stokrotki.

                       Warkocz sapał ze zmęczenia, był tak rozdrażniony, że nie wiedział, co ma dalej zrobić z Billem. Jak ma sobie z nim poradzić, nie potrafił nawet się teraz odezwać, a co dopiero jakieś konsekwencje podjąć.

                                                  - Alissa, czy ta sprawa jest tak ważna, że nie może poczekać? – spytał mistrz swojej podanej, która spojrzała na mężczyznę z pokorą i pokręciła głową. Wtuliła się w ścianę i znowu czuła się jak mała dziewczynka, całe dzieciństwo przedstawiło się przed jej pięknymi niebieskimi oczyma.

                Amelia Maria Sabina David’s córka Adama i Camili David’s pochodziła z dobrej rodziny, bardzo zamężnej. Rodzina nigdy nie miała problemu z pieniędzmi, idealna w swoim mieście na południu Francji.  Rodzice Alissy posiadali winnicę, która bardzo dobrze prosperowała. Co roku produkowała pełno butelek z winem, które zachwycały i żebraków, jak i bogaczy. Sam prezydent zachwalał sobie to wino, a na każdym ważnym posiedzeniu miało swoje honorowe miejsce na stole. Mimo tego, że rodzinna firma od pokoleń prosperowała bardzo dobrze, to ojciec dziewczyny był strasznym cholerykiem, jako najstarsza musiała bardzo podołać wyzwaniu bycia pierworodną. Dwie młodsze siostry dziewczyny, miały zupełnie szczęśliwe dzieciństwo, dostawały czego chciały i mogły marzyć o zostaniu aktorką, albo piosenkarką, natomiast Alissa miała już zaplanowaną całą karierę w przyszłości. Jako ta ,,pierwsza’’ miała zostać właścicielką winnicy i mimo tego, że wcale nie chciała tego robić, musiała podołać temu wyzwaniu. Od najmłodszych lat ojciec kazał jej chodzić za sobą, zapisywać i uczyć się wszystkiego o winie, wyrabianiu go i wszystkich innych profesjach. Jako nastolatka nic więcej się nie zmieniło. Młodsze siostry spędzały czas ze znajomymi, kiedy ona siedziała na różnych spotkaniach, przy boku swojego ojca. Brak swobody tak spowodował, że zaczęła nienawidzić swój kraj, winnice i wszystko, co było z tym związane. Wielki przełom pojawił się, kiedy skończyła już szkołę i nareszcie mogła się wybrać na studia. Tyle przepłakanych dni, żeby ojciec pozwolił jej się wybrać na studia menadżerskie w Stanach, tyle krzyków, tyle próśb, aż wreszcie się zgodził. Pozwolił dziewczynie wyjechać, przez, co też ją stracił. Wyjechała we wrześniu, natomiast w listopadzie, już słuch po niej zaginą i nikt więcej nie zobaczył jej pięknych niebieskich oczu, blond loków i pięknego uśmiechu, ale o tej bajce, może, kiedy indziej?

                                            - To bardzo dobrze, bo muszę porozmawiać z Billem – chwycił chłopaka za rękę i szybko zaczął iść korytarzem. Oszołomioną dziewczynę, zagubioną pozostawił samej sobie, na uciesze jej demonom w umyśle.

                    Mistrz razem z czarnowłosym, który ledwie nadążał za mężczyzną, skręcili w jakiś róg i znaleźli się przed takimi samymi drzwiami jak pokój Billa, ale z zupełnie innym numerem.

                                               - Co ty robisz Bill? Nie rozumiem ciebie, czy ja Cię źle traktuje? – czarnowłosy oparł się o ścianę i spojrzał w dół. Jego ciemne włosy przykryły bladą twarzyczkę, zachował się właśnie, jak dziecko, które coś przeskrobało i liczyło, że jak się czymś zasłoni, to go kara nie dopadnie.

                                                  - Dobrze traktujesz – odpowiedział i się delikatnie uśmiechnął pod nosem. Nawet nie wiedział, czemu ta sytuacja go bawiła.

                                                   - To czemu mi to robisz? Bill spójrz na mnie! – złapał go za ramiona i ścisnął. Kaulitz spojrzał w górę z zapłakanymi oczami. Słone, delikatne łzy leciały po jego policzkach, upadały na pstrokaty dywan i kończyły swój żywot między frędzlami dywanu.

                                                     - Tom, boję się – szepnął, a słone krople nawet na chwile się nie zatrzymały.

                                                      - Bill, co się dzieje? Musisz mi to powiedzieć, żebym mógł ci pomóc – przytulił roztrzęsionego chłopaka do swojego gorącego ciała, które nawet mimo przeżyć nie straciło swojego ciepła.

           Ufnie wtulony Bill przymknął swoje oczy i odetchną z ulgą, będąc tak blisko Toma czuł, że jest bezpieczny, żadne demony nie kuszą tej słabej duszyczki, a dobro bijące od mistrza odpędza te potwory. Przez głowę Kaulitza przeszła myśl, że czuje się przy Thomasie, jak przy mamie, jak by był małym, zagubionym dzieckiem, ale to nie było dalekie od prawdy.

Z oddali przyglądał się im mężczyzna, twarz wykrzywił grymas niezadowolenia. Ten jeden uścisk mógł zniszczyć, cały plan, który właśnie wprowadzał w życie, nie swoje oczywiście, a pewnego czarnowłosego. Dostojny mężczyzna zagryzł wargę i zaczął się intensywnie zastanawiać, przecież jest nadmiernie inteligentny, więc wymyślenie sprytnego planu, powinno mu zająć chwilę, a zastanawiał się tak, jak by co najmniej, całą III wojnę chciał zaplanować.

                                                          - Mistrzu? Mi . . . – blondynka stanęła od razu, jak tylko dojrzała tą chwilę sekretnej czułości. Odeszła do tyłu i skierowała swój wzrok na dywan. Bill od razu odskoczył od Toma, jak by nagle zaczął parzyć. Przytulił się do chłodnej ściany i ze strachem patrzył na Alisse.

                                                            - Alisso, o co chodzi? – spytał warkoczyk i poprawił swoje ubranie, otrzepując je z niewidzialnego kurzu.

                                                            - Ja . . . chciałam . . . – nie wiedziała, co powiedzieć. Ta cała sytuacja była tak dziwna i niesamowicie zakręcona, że nie potrafiła pojąć to swoim umysłem.

Kiedyś była tak blisko swojego mistrza, a teraz czuła jak coraz bardziej się od niego oddala i to za sprawką jednego człowieka. Czuła od Billa samo zło, które chce zniszczyć warkoczyka, uznała go za diabła i wiedziała, że musi rozdzielić go z ciemnowłosym chłopcem. Może Pan ją wybrał do tego? Może właśnie, to ONA, ma ustrzec mężczyznę od jawnego niebezpieczeństwa.

                                                               -  Tom, czy to ważne? – spytał Kaulitz po czym odszedł w inną stronę, podtrzymując się ściany.  Cała energia bardzo szybko z niego uchodziła, wpadał w jakiś amok, nie wiedział, co się dzieje z jego ciałem.

                            Na korytarzu został Mistrz i jego wyznawczyni, jedno i drugie nie wiedziało, o czym ma zacząć rozmowę. Pierwszy raz, nie chcieli spędzać razem czasu, było do dziwne i bardzo niepokojące. Odkąd tylko Alissa pamięta zawsze znajdował się temat, do rozmowy z Tomem, natomiast teraz takowy nie istniał, albo po prostu już zmiana Toma nastąpiła, i właśnie w tedy przyszedł do głowy dziewczyny nowy i niesamowity pomysł o którym nie miała pojęcia, że będzie miała siłę zaproponować, coś takiego swojemu mistrzowi, nie była tego godna.

                                                                   - Może pójdźmy do kościoła . . . się . . . pomodlić? – spytała warkoczyka, który ze zdziwieniem podniósł wzrok i spojrzał na nieśmiałą twarzyczkę dziewczyny. Jej blade policzki, lekko się zarumieniły, a wzrok był jakiś taki nieobecny.

                                                                    - Bardzo chętnie pójdę z tobą się pomodlić – podszedł do niej i otulił ją ramieniem, tak jak by chciał jej podnieść otuchy w tej trudnej chwili.

                                 Natomiast Bill ciężko doszedł do swojego pokoju, z trudem nacisnął klamkę i wszedł do środka. Zataczając się, jak by był pijany, doczłapał się do fotela. Usiadł na miękkim siedzisku i odetchnął z ulgą. Był taki wycieńczony, jak by przebiegł maraton, albo jeszcze więcej, zupełnie opadł z sił, które jeszcze nie tak dawno mu towarzyszyły. W pokoju nic się nie zmieniło, po za tym, że delikatny zapach tulipanów dotarł, do jego nozdrzy. Uniósł głowę i spojrzał na drewniany stolik, na którym stał szklany wazon z tulipanami, ale nietuzinkowymi, pięknymi, o oryginalnym kolorze – fiolecie. Te kwiaty oczarowały, nie tylko oko czarnowłosego. Chwycił za główkę kwiatu i przyłożył do swojego nosa. Poczuł tą woń, która go oczarowała, zahipnotyzowała, ten zapach przywrócił mu siły i poczuł, że jest gotowy.

                                                                     - Bardzo . . . panie . . . jestem gotowy – przytulił do serca kwiat.

                              Trochę dalej, na jednej z gałęzi wielkiego, starego drzewa, siedział mężczyzna, ubrany w czarne spodnie i czarny płaszcz, który sięgał co najmniej za tyłek. Delikatny uśmiech pojawił się na szczupłej, bardzo męskiej twarzy.

                                                                    - Już prawie jaskółeczko – szepnął do siebie i rozpłyną się w powietrzu, tak jak w jednej chwili zwiędły piękne kwiaty, to co jest w jednej chwili piękne, z drugiej może być brzydkie, tak się rozpoczęła historia.